Szkoła marzeń – jaka jest dla Pana?

Jest przede wszystkim wolna. Nie tylko od wszelkiego rodzaju uprzedzeń, dyskryminacji czy przemocy. Także od indoktrynacji  i manipulacji ze strony autorów pomocy naukowych i podręczników. Moja szkoła marzeń wspiera człowieka w okresie dojrzewania i największego rozwoju umysłowego. Pomaga w procesie zdobywania wiedzy, odkrywa przed uczniem nowe obszary, które wcześniej nie leżały w jego sferze zainteresowań. Jest to wreszcie szkoła uniwersalna – dająca z jednej strony solidną, ujednoliconą bazę do dalszej edukacji, z drugiej zaś strony, wspierająca ucznia w rozwoju, zgodnie z jego predyspozycjami.

Czy polska szkoła zmierza w tym kierunku?

Mimo wysiłków pasjonatów edukacji, nie jestem o polską oświatę spokojny. Szkoła powinna skutecznie odpowiadać na współczesne wyzwania, takie jak wykorzystywanie przez młodzież nowych technologii czy ekspozycja na używki. Zmiany wprowadzane w polskiej szkole w ostatnich latach tego nie ułatwiają. Dlatego poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak sprowadzić polską szkołę na właściwą drogę, będzie ważnym celem konkursu #Szkoła2030.

W pracach konkursowych poszuka Pan propozycji drogi dla polskiej szkoły, czy raczej gotowej nawigacji?

Obie kwestie będą istotne. Nie chodzi jedynie o pomysły i wizje, co najmniej równie ważne będzie objaśnienie, w jaki sposób można je zastosować w praktyce. Chciałbym czytać o koncepcjach, które nie są odrealnione, ale nadają się do wdrożenia. Mogą to być pomysły, które autorzy już teraz wykorzystują w swojej pracy lub w edukacji własnych dzieci czy wnuków, a dzięki konkursowi staną się powszechnie znane i dostępne.

Kto może z nich skorzystać?

Mam nadzieję, że prace konkursowe będą inspiracją dla dyrektorów i nauczycieli, którzy nie chcą ze spokojem obserwować destrukcji dokonywanej w oświacie. Wielu z nich robi na swoim, edukacyjnym podwórku, rzeczy wyjątkowe. Może dzięki konkursowi będą chcieli jeszcze więcej?

Dlaczego warto wystartować w konkursie?

Jestem pewny, że do startu przekonywać nie trzeba. Od kiedy uczestniczę w prowadzeniu szkoły społecznej, poznałem tak wielu wspaniałych ludzi zajmujących się edukacją, że o pomysły i zgłoszenia jestem spokojny. W polskiej oświacie nie brakuje pasjonatów. Edukację traktują jako swój dar dla innych, a wychowawstwo jako powinność dzielenia się wychowaniem, które sami otrzymaliśmy w młodości. Z przyjemnością przeczytam ich eseje.